Μέσα στην ιστορία της Ανθρωπότητας, συναντάμε πραγματικά κοσμήματα Γνώσης, που στην Γνωστική Κουλτούρα προσπαθούμε να «διασώσουμε» για να τα χρησιμοποιήσουμε ως πηγή έμπνευσης και σοφίας. Σε αυτήν την περίπτωση θέλουμε να μοιραστούμε κάποιους συλλογισμούς με βάση τον μύθο του Δαίδαλου.
Ο Δαίδαλος ήταν ένας Έλληνας κατασκευαστής και τεχνίτης, και είχε έναν γιο που ονομαζόταν Ίκαρος. Εξιστορείται ότι, έχοντας κατασκευάσει τον λαβύρινθο της Κρήτης, όπου βρισκόταν αιχμάλωτο το θρυλικό τέρας που ονομαζόταν Μινώταυρος, μισό ταύρος και μισό άνθρωπος, βοήθησε τον ήρωα Θησέα να ξεφύγει από αυτόν. Για αυτό, για εκδίκηση, ο βασιλιάς της Κρήτης τον άφησε αιχμάλωτο εκεί, μαζί με τον γιό του, τον Ίκαρο. Οπότε, κατέστρωσε ένα σχέδιο απόδρασης, που ήταν το να κατασκευάσει φτερά για τους δύο τους, φτιαγμένα από πούπουλα, κλωστές, και κερί. Ο Δαίδαλος συμβούλεψε τον γιό του να μην πετάξει πολύ ψηλά, καθώς το φως του Ήλιου θα έλιωνε το κερί των φτερών, ούτε πολύ χαμηλά, γιατί θα τον έπαιρναν τα κύματα της θάλασσας.
Πετώντας, κατάφεραν να ξεφύγουν από το νησί της Κρήτης. Ωστόσο, αγνοώντας την συμβουλή του πατέρα του, ο Ίκαρος πλησίασε υπερβολικά στον Ήλιο, έλειωσαν τα φτερά του, και έπεσε στην θάλασσα, όπου πέθανε.
Ξεκινώντας από αυτήν την ιστορία, όπου αντανακλάται εν μέρει αυτή η επιθυμία που η Ανθρωπότητα πάντα είχε, το να πετάξει, που εν μέρει έχει πετύχει μέσω της εφεύρεσης του αεροπλάνου, μπορούμε να κάνουμε κάποιους συλλογισμούς. Πρώτα, μπορούμε να συλλογιστούμε πάνω στην ανάγκη να υπακούμε αυτούς που έχουν περισσότερη εμπειρία στο μονοπάτι, στην ζωή, που σε αυτήν την περίπτωση συμβολίζονται από τον Δαίδαλο. Επίσης, το ότι είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ξεκάθαρα τις αρετές μας, αλλά πάνω από όλα, τους περιορισμούς μας. Αυτοί οι τελευταίοι, μεταφρασμένοι στο πλαίσιο της αυτογνωσίας, είναι οι εσωτερικές «σκιές» που πρέπει να διορθώσουμε αν θέλουμε πραγματικά να περπατάμε σοφά στην ζωή μας, χωρίς λάθη. Θα εμβαθύνουμε σε αυτό το τελευταίο.
Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΗ
Κατανοούμε ότι στον μύθο του Δαίδαλου, ο γιός του ο Ίκαρος κατέληξε να μην υπακούσει την συμβουλή του πατέρα του. Ήταν τυφλός, ίσως από την υπερηφάνεια ότι είχε καταφέρει να πετάξει, ή ίσως αιχμάλωτος της δικής τους φαντασίωσης, πιστεύοντας ότι ήταν ανίκητος. Αυτό αποκαλύπτει κάτι πολύ σημαντικό για όσους αναζητούμε την Αυτογνωσία: την ανάγκη να βλέπουμε τον εαυτό μας, να γνωρίζουμε τον εαυτό μας ακριβώς όπως είναι, χωρίς φαντασιώσεις κανενός τύπου. Το να μην γνωρίζουμε την ίδια μας την πραγματικότητα είναι, σίγουρα, το να την αγνοούμε, και υπάρχει μια αρχαία φράση που λέει ότι «η άγνοια είναι το μεγαλύτερο κακό». Η φαντασίωση μας απομακρύνει από την πιθανότητα αντικειμενικής γνώσης, και κατ’ επέκταση, από το να είμαστε ευτυχισμένοι.
Μελετάμε στην Γνωστική Κουλτούρα ότι, στην περίοδο των πρώτων επτά ετών της ζωής, μέσω αυτού που βιώνεται στην αγκαλιά της οικογένειας, στο σχολείο, στις φιλίες, στην ίδια την κοινωνία, αναπτύσσεται η προσωπικότητα κάθε ενός από εμάς.
Και σε αυτή βασίζεται ο τρόπος που έχουμε για να βλέπουμε τον κόσμο τα επόμενα χρόνια της ζωής μας. Ένα άτομο που το έχουν εγκαταλείψει, του έχουν φερθεί άσχημα στην παιδική του ηλικία, θα έχει τραύματα σε όλη του την ζωή, που ίσως επιλέγει να κρύψει από τον εαυτό του για να μην νοιώθει πόνο. Η προσωπικότητα σχηματίζεται από το σύνολο των αναμνήσεων που λειτουργούν και σε υποσυνείδητο επίπεδο.
Από την άλλη, για παράδειγμα, αν οι γονείς μας μάς λένε από παιδιά ότι είμαστε οι καλύτεροι, οι πιο όμορφοι, οι πιο έξυπνοι, κλπ., έτσι επίσης θα νοιώθουμε στην ζωή μας, αναπτύσσοντας την αυτοαγάπη, την υπερηφάνεια, την ματαιοδοξία, που σίγουρα θα επηρεάσουν τις ανθρώπινες σχέσεις μας.
Η ΑΥΤΟΕΙΚΟΝΑ
Λέμε λοιπόν ότι ο τρόπος που αυτό-αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας αυτήν την στιγμή εξαρτάται από τα ερεθίσματα που έχουμε λάβει προηγουμένως. Δημιουργημένη στην παιδική ηλικία, ενισχυμένη στην πορεία της ζωής, έτσι συμπεριφέρεται η Προσωπικότητα. Και λειτουργεί ως θεμέλιο, πλατφόρμα, για την έκφραση των διαταραχών ψυχολογικού τύπου. Αν για παράδειγμα πιστεύουμε ότι είμαστε σημαντικότεροι από αυτούς που βρίσκονται γύρω μας γιατί έτσι μας εκπαιδεύσαν οι γονείς μας, σήμερα, όταν δεν λαμβάνουμε αυτήν την αναγνώριση (που πιστεύουμε ότι αξίζουμε) από τους άλλους, μπορεί να αντιδράσουμε μέχρι και με οργή, λόγω της πληγωμένης μας υπερηφάνειας. Όπως λέει μια φράση της σοφίας: «κανείς δεν είναι κάτι περισσότερο επειδή τον επαινούν, ούτε κάτι λιγότερο επειδή τον επικρίνουν».
Στο έργο του «η Επανάσταση της Διαλεκτικής», ο Α. Δ. Σαμαέλ Αούν Βεόρ εκφράζει το ακόλουθο: «Οι λανθασμένες ιδέες αυτό-ταυτότητας εγκλωβίζουν τον νου». Αναλύοντας αυτήν την φράση, θα μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας, και ακόμα περισσότερο, η ίδια μας η λογική, οι ιδέες που υπερασπιζόμαστε ως δικές μας, δεν «εμφυτεύτηκαν» από το περιβάλλον μας; Και σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς καν να επιβεβαιώσουμε το αν είναι αληθινές ή όχι.
Το μονοπάτι της αυτογνωσίας περιλαμβάνει μια αυστηρή αναθεώρηση όλων των προκαταλήψεων, ιδεών, κρίσεων, σκέψεων, κλπ., που έχουμε, που μας προγραμματίζουν. Και αυτό περιλαμβάνει τον τρόπο που βλέπουμε τον ίδιο μας τον εαυτό, που βλέπουμε την «πραγματικότητα».
ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ
Ολοκληρώνοντας αυτό το άρθρο, όλα όσα έχουμε συλλογιστεί ξεκινώντας από τον μύθο του Δαίδαλου, μπορούμε να πούμε ότι στις γνωστικές μελέτες, τα αναφέρουμε συνήθως ως το «Υποκειμενικό» και το «Αντικειμενικό», και είναι καλή στιγμή να διευκρινίσουμε τους όρους.
Αντικειμενικό είναι αυτό που «βασίζεται στα γεγονότα και την λογική», αυτό που δεν εξαρτάται από αυτό που νοιώθουμε, που ερμηνεύουμε, που σκεπτόμαστε. Το αντίθετο είναι το Υποκειμενικό, ή όπως λέμε πιο απλά: εκείνο που εξαρτάται από τον φακό μέσα από τον οποίο το κοιτάζουμε.
Πόσες φορές νοιώθουμε χωρίς ειρήνη στο εσωτερικό μας, χωρίς αρμονία, λόγω κάποιου προβλήματος της ζωής; Και αυτό είναι απολύτως υποκειμενικό, εξαρτάται πλήρως από την αντίληψή μας. Ξεχνάμε το πιο πολύτιμο που έχουμε: την Ζωή. Για αυτό είναι σημαντικό να αναπτύσσουμε την ικανότητα να διακρίνουμε αυτό που μπορούμε να λύσουμε, και να αφήνουμε να περνάει αυτό που δεν μπορούμε.
Μέσω της μελέτης του εαυτού μας, επανασυνδεόμαστε με αυτήν την εσωτερική πηγή αρμονίας και αληθινής γνώσης των ικανοτήτων μας. Εκείνο που μας επιτρέπει να προχωρήσουμε με τον καλύτερο τρόπο στην ζωή μας. Χωρίς φαντασιώσεις, χωρίς υποκειμενικότητες, βασισμένοι στο πραγματικό, για να πετύχουμε την αυθεντική και διαρκή ευτυχία.
Είναι ενδιαφέρον πως αυτά που θεωρούνται παραμύθια ή μύθοι έχουν όντως μια σημασία για την σημερινή μας ζωή. Ωραία ερμηνεία!